Περί της Παγκόσμιας Θεατρικής Πράξης

 

                                                                                                                                               © Tasos Biris

Η Ηθική είναι αποκύημα της φιλοσοφικής σκέψεις άρα του πολιτισμού, γέννημα της πόλης. Η Πόλις είναι ένας περίκλειστος χώρος οχυρωμένος, προφυλαγμένος για την ασφάλεια των πολιτών, την δημιουργία της πολιτείας, της πολιτικής και του πολιτισμού. Η πόλις είναι ένας έμβιος οργανισμός, όπως ο ανθρώπινος οργανισμός και συντίθεται από διάφορα όργανα που και αυτά τα συγκροτούν τα κύτταρα. Τα κύτταρα της πολιτείας είναι οι πολίτες.

Για να είναι υγιείς αυτός ο οργανισμός θα πρέπει όλα όσα τον συγκροτούν να λειτουργούν εν αρμονία. Για αυτήν την αρμονική δράση τους είναι απαραίτητη η η μέγιστη πολιτική κοινωνική φιλοσοφική συνεκτική τάση που πρέπει να γίνει και η μέγιστη πολιτική πράξη, είναι η αγάπη. Πρέπει να είναι η αγάπη που να ρέει μέσα στο αίμα του και να τροφοδοτεί απ άκρη σε άκρη όλα τα κύτταρα και τα εμπλουτίζει με το οξυγόνο που χρειάζονται για να ζήσουν.  Η αγάπη είναι η ένωση-σύνδεση (Yoga) της κοινωνίας, ο συντονισμός όλων των εσωτερικών δυνάμεων ενός οργανισμού προς την ευδαιμονία. Είναι η ένωση όλων των υλικών δυνάμεων στην υπηρεσία του πνεύματος και οδηγούν στην Αυτογνωσία και την Αυτοπραγμάτωση όλων αυτών που αποτελούν την πόλιν.

«-Αἵμων: πόλις γὰρ οὐκ ἔσθ᾽ ἥτις ἀνδρός ἐσθ᾽ ἑνός. -Κρέων: οὐ τοῦ κρατοῦντος ἡ πόλις νομίζεται; -Αἵμων: καλῶς γ᾽ ἐρήμης ἂν σὺ γῆς ἄρχοις μόνος.» Σοφοκλής, Ἀντιγόνη, 737-739

(Αίμων: Δε λέγεται πόλη αυτή που ανήκει σε έναν άνδρα 

Κρέων: Δε θεωρείται ότι η πόλη ανήκει σε εκείνον που κρατάει την εξουσία; 

Αίμων: Θα ήσουν θαυμάσιος μονάρχης σε μια έρημο).

Το πρόβλημα κατ επέκταση είναι πολιτισμικό κάτι στο οποίο καμιά πολιτική δεν στρέφεται πρωτίστως. Το ηθικό γεννάει το αξιακό και στην συνέχεια γεννιέται η δομή μιας κοινωνίας όπου όλα είναι αιτιολογημένα ακόμη και η ανατροπή και η παράλλαξη και η διαφορετικότητα, μια δομή όχι μονολιθική αλλά πλουραλιστική,  που στόχο έχει την δημιουργία συνθηκών βέλτιστης επιβίωσης της ομάδας, για την ατομική βελτίωση πνευματική και σωματική του ανθρώπου. Το καλό του συνόλου, πρέπει να εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό και μόνο, την ευεξία και την ευδαιμονία.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν γίνεται κι έτσι καμία λύση συλλογική, προς το βέλτιστο δεν υπάρχει στον πολιτικό ορίζοντα.

Σήμερα στην κοινωνία του θεάματος σε μια παγκοσμιοποιημένη αγορά, (χωρίς την ύπαρξη πόλης πλέον) υπάρχουμε ψηφιακά στο διαδίκτυο, στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ), όπου ένα αβατάρ μας συμμετέχει. Εδώ δεν υπάρχουν οι έννοιες πολίτης, πολιτεία, πολιτική, πολιτισμός, όπως τις ξέραμε. Περνάμε σε απολυταρχικά καθεστώτα τύπου Ευρωπαϊκής Ένωσης που στην συνέχεια τείνουν να γίνουν παγκόσμια. Δεν υπάρχει η αγορά για διάλογο, αλλά για πλήρη συμμόρφωση. Ο Μεταανθρωπισμός δεν έρχεται, τον ζούμε. Έτσι στο διαδίκτυο που δεν διακατέχεται από κάποια αρχή, είναι μόνο ένα μέσο, μέσω των ΜΚΔ γίνεται η προβολή αυτού που είμαστε ατομικά και σαν σύνολο, όπου φαίνεται ότι συμμετέχουμε όχι στην αναζήτηση της αλήθειας, αλλά σε μια ρωμαϊκή αρένα, όπου τα γεγονότα της υποκουλτούρας και οι καταστροφές, εξελίσσονται μπροστά μας, διαμορφώνουν κι εμείς παθητικοί θεατές κριτές βλέπουμε, συναινούμε, καταδικάζουμε ή επαινούμε, διαμορφώνουμε άποψη, ενημερωνόμαστε, απομακρυσμένοι από την αγορά. Το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα αποφάσισε πως τα κράτη, γεννήματα της Α΄ Βιομηχανικής επανάστασης, της είναι πλέον άχρηστα, αφού όλα μπορούν να γίνουν τηλε. Τηλεπικοινωνία, τηλεοπτικά, τηλεργασία, τηλεκπαίδευση, τηλεαγορά, τηλεσυνδιαλαγές, τηλεδιασκέψεις, είναι πράγματα που ήταν ώριμα να γίνουν αλλά δεν ήταν κυρίαρχα, όπου τωρα με την βοήθεια της πανδημίας του κορωνοϊού επισπεύσθηκαν αναβαθμίστηκαν και κυριάρχησαν, για το  Great Reset της 4ης πια βιομηχανικής επανάστασης.

Όλα αυτά βέβαια μπορούν να γίνουν πολύ πιο εύκολα και να πείσουν για την αναγκαιότητά τους, όταν μπροστά μας έχουμε μια απειλή. Η Πανδημία, η Κλιματική αλλαγή είναι άμεσες απειλές και προς χάριν της ασφάλειας μπορούν να εφαρμοστούν και τα πιο απολυταρχικά μέτρα του απρόσωπου Παγκόσμιου Οικονομικού Συστήματος με αντιπροσώπους του, τους Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και τους αναλώσιμους εκτελεστές των αποφάσεων τους, τις κυβερνήσεις των κρατών.

Η κοινωνία του θεάματος είναι ένας χώρος που το ξέρουν και τον χειρίζονται οι δυνατοί με την χρήση ειδικών. Οι πολλοί, ας πούμε οι μάζες, άγονται και φέρονται. Δεν είναι πολίτες, είναι μάζες, είναι καταναλωτές. Είναι σε μια παθητική κατάσταση κι όχι μια ενεργητική.

Είναι πλέον κατανοητή πλήρως η δύναμη της πληροφορίας. Έχει γίνει κατανοητό πλήρως από τους διαχειριστές ότι όλα γύρω μας είναι πληροφορίες και ότι ο καθένας μας είναι ένα σακί πληροφορίες διαφορετικό από το διπλανό μας. Δεν υπάρχει ένας κόσμος, αλλά 7,922.772 δισεκατομμύρια κόσμοι (μέτρηση 12:58μμ Ελλάδα, 26/1/22) όσοι και οι άνθρωποι πάνω στον πλανήτη, σύν του κόσμους των ζώων. Ο κόσμος γύρω μας είναι η ιδέα μας για τον κόσμο. Αυτή η ιδέα μπορεί να επιβληθεί, να επηρεαστεί, να υποβληθεί, να κατασκευαστεί και να καθιερωθεί ως κυρίαρχη.

Από που όμως κινείται το θέμα του πολιτισμού; Πάντα ο πολιτισμός ήταν προϊόν της ποιότητας της πολιτείας και η τέχνη καθοδηγούμενη από την Δύναμη των ισχυρών. Σε πρόσφατη συνέντευξη καθηγητή φωτογραφικών τεχνών, στην ερώτηση του περί του τι είναι καλλιτεχνικό, η απάντηση ήταν, ότι "Τέχνη είναι αυτό που επιλέγουν κάθε φορά οι Θεσμοί, τα Ιδρύματα". Και δεν έχει καθόλου άδικο, τα ιδρύματα είναι κάτι που τα δημιουργούν οικονομικοί κολοσσοί (Μποδοσάκη, Ωνάση, Εθνικής Τράπεζας κλπ) και οι θεσμοί βλέπε Ακαδημαϊκή τέχνη υπό την προστασία του Βασιλιά. Αυτό δεν είναι κάτι νέο πάντα έτσι ήταν, η τέχνη δούλευε για τα πανίσχυρα Ιερατεία, για τον Βασιλιά και για τους πλουσίους. Ήταν επίδειξη δύναμης, ισχύος και προβολής αυτού που κατείχε την δύναμη.

Τέχνη όμως είναι το πνευματικό καλλιτεχνικό γέννημα της εσωτερικής καλλιέργειας και της εσωτερικής ανάγκης για έκφραση μιας ακατανίκητης εσωτερικής ενέργειας (της πνευματικής καταβολής) του ανθρώπου, για συν-κίνηση με το σύμπαν κι όχι αυτό που επιλέγουν τα ιδρύματα και οι θεσμοί κάθε φορά.

Σήμερα αυτό που παράγει δύναμη και οικονομική ισχύ, είναι η επιστήμη και κατ επέκταση η τεχνολογία. Άρα η επιστήμη που παράγει τεχνολογία και άρα οικονομική ισχύ είναι αυτή που με την διαχείριση της πολιτικής δημιουργεί νέα υλικά αγαθά, που δημιουργούν κοινωνικά φαινόμενα και τέλος πολιτιστικά προϊόντα και άρα και ηθική. Τα πολιτιστικά προϊόντα που παράγονται από όλη αυτή την διαδικασία (process) δεν είναι κατανοητά και διαχειρίσιμα από τις μάζες, τις οποίες  ονομάζουν καταναλωτές. Αυτός είναι ο πολιτισμός μας σχεδιασμένος να παράγει προϊόντα για κατανάλωση και στην συνέχεια να παράγει καταναλωτές, δηλαδή όντα που καταναλώνουν και τίποτα άλλο. Δηλαδή οι άνθρωποι αποκαλούνται κυριολεκτικά κουραδομηχανές. Και κανένας δεν προσβάλλεται, κανείς δεν επαναστατεί.

Όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι διαχειρίσιμη, είναι σαν μια καταιγίδα που έχει ωριμάσει και έρχεται πάνω από την ανθρώπινη πραγματικότητα και τίποτα δεν μπορεί να την μεταστρέψει. Αυτοί που την διαπιστώνουν μάλλον δυστυχείς είναι, γιατί βλέπουν κινδύνους  που δεν μπορούν να εξηγήσουν στους πολλούς και το αποτέλεσμα θα είναι το καταστροφικό φαινόμενο απλά να συμβεί να δημιουργήσει καταστροφές και να συμπαρασύρει τις ανθρώπινες δημιουργίες και να καταπλακώσει τους ανθρώπινους ταπεινούς κόπους της αγνωσίας φέρνοντας δυστυχίες και νέες πραγματικότητες όπου θα ανακυκλώνονται και εμείς να είμαστε απλά οι παθητικοί αποδέκτες και θεατές της παγκόσμιας θεατρικής πράξης. Η μόνη αντίδραση προς όλο αυτό, είναι η εσωτερική αναζήτηση πέρα από την κοινωνία του θεάματος, είναι η έξοδος από το σπήλαιο με τις σκιές της αλληγορίας του Πλάτωνος.

"Πρόσω ηρέμα", προς το φως, προς μια ιδιωτική οδό που θα οδηγεί σε ένα δικό μας παντού που είναι των άλλων το πουθενά.. «Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος […]. Πρόσω κατά πάνω στον κίνδυνο. Δε γίνεται αλλιώς. Ή θα συνθηκολογήσεις και θα μείνεις από τους εδώθε ή θα περάσεις πέρα. Προσοχή. Κανένας μην λιγοψυχήσει. Τα χέρια στο τιμόνι. Κιόλας ένα μήνυμα δ ι ή γ η ν ο υ οξυγόνου φτάνει ως εμάς. Προσοχή. Θάρρος. Έφτασε ο καιρός να επαληθευτούμε. Τα χέρια στο τιμόνι. Πρόσω. Πρόσω ἡρέμα πρός τό μή θολούμενον, τό ἄτρεπτον, τό γυμνόν, τό φαῖνον, τό αὐτῷ καταληπτόν, τό ἀναλλοίωτον...»  Ελύτης


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Περί Φωτισμού, Flash, Φώτισης και Φώτων (Α΄ Μέρος)

Η Σιωπή ως Λόγος

Περί Καθαρής Δευτέρας (εθνολαϊκών κούλουμων, λιλιπούτιων και άλλων καρναβαλιστών, χαρταετών και άλλων σαρακοστιανών)